Ruch Chorzów jak Polonia Warszawa? Dariusz Smagorowicz jak Ireneusz Król? "W klubie nie ma nic"

W Pucharze Mistrzów, który był zawsze najlepszym miernikiem wartości klubów
Górnik grał fatalnie. Wystąpił w nim 12 razy (!) i 6-krotnie odpadł w pierwszej
rundzie. Na 12 występów najbogatszy klub PRL-u jedynie jeden raz dotarł do
ćwierćfinału! Lepszy bilans mają: Legia, Widzew, Ruch, Wisła. W Pucharze UEFA
Górnik grał pięciokrotnie i jego największy sukces to 1/16. Poza sezonami 1968 i
1970 wyniki Górnika w pucharach są dramatycznie słabe, a biorąc pod uwagę fakt,
że klub w latach 1957-1972 cały czas był na szczycie (zdobywając 10 mistrzostw i
6 pucharów, zasiadając 16 razy pod rząd na podium MP) i nie notował żadnych
kryzysów formy wyniki te są kompromitujące. Dzięki usilnej propagandzie udało
się jednak zatrzeć takie wrażenie. Udało się tym łatwiej, że olbrzymie środki
inwestowane w Górnika przynosiły oczywiście efekt na krajowym podwórku, gdzie
najsilniejszy składowo i finansowo Górnik nie miał żadnej poważnej konkurencji.
Pomimo tych faktów wielu prostym ludziom, wychowanym w systemie komunistycznym,
Górnik kojarzy się jeszcze dziś z olbrzymimi sukcesami międzynarodowymi!
Komunistyczna ideologia skolonizowała więc skutecznie proste znaczenie sportu.
Sportu, który na ogół nie jest związany z polityką, a nawet – zgodnie z
olimpijską tradycją – powinien być apolityczny. W komunistycznym państwie sport
miał jednak ściśle wyznaczoną rolę (zjawisko to występowało w każdym
totalitarnym ustroju, wystarczy wskazać przykład III Rzeszy), należał do tych
form oddziaływania na społeczeństwo, o których Lenin pisał, że są „pasami
transmisyjnymi partii do mas”. Opisy „dramatycznych” i „zwycięskich” bojów
Górnika pozostaną na zawsze zabytkiem komunistycznej propagandy i przyczynkiem
do badań n

Można by jeszcze dodać jak po tej klęsce z londyńskimi kogutami i przegraniu w
1962 tytułu mistrzowskiego z biedną Polonią Bytom, o mało nie zachwiała się
pozycja zabrskiego Górnika (pojawił się pomysł zbudowania sztandarowego klubu
górnictwa gdzie indziej – w Sosnowcu). Jak dla celów propagandowych organizowano
mecze Górnika na Śląskim, rozdając za darmo bilety na kopalniach. Władza
pragnęła sukcesów sportowych, sukcesy repreznetantów PRL były sukcesami władz
PRL! Propagandzie sukcesu sport służył przez cały okres Polski Ludowej.

Górnik powstał, na Śląsku, w Polsce, ale pomysł i sam założyciel przybyli ze
wschodu. Ze wschodu przybył też reżim polityczny, który umożliwił dokładne
skopiowanie rozwiązań radzieckich i powstanie tego tworu. W propagandzie
komunistycznej klub pełnić miał rolę piłkarskiego odpowiednika mocarza pracy i
bohatera socjalizmu – górnika. Pompowano w sztandarowy klub górnictwa duże
pieniądze, bo odpowiednik czołowej klasy robotniczej Polski na piłkarskich
boiskach także miał wyrabiać 200% normy.
Górnik w niepodległej Polsce to prawdziwy zabytek komuny. Najprawdziwszy relikt
zniewolenia, pozostałość stalinizmu, jak pomniki ku czci Armii Czerwonej czy
Pałac Kultury. Olbrzymie pieniądze na odrestaurowanie tego komunistycznego
dinozaura wyłożył niemiecki koncern Allianz, mający równie nieciekawą
proweniencję. Współudział w dojściu Hitlera do władzy (był sponsorem nazistów
jeszcze przed 1933 rokiem) i współudział w holocauście, z czerpaniem z niego
wielkich profitów. Dzięki ubezpieczaniu życia gazowanych Żydów, jednoczesnym
ubezpieczaniu obozów koncentracyjnych i zagrabieniu pięniędzy z polis
zagazowanych, stał się po wojnie, właścicielem olbrzymiego kapitału. Tym samym
mógł zdobyć pozycję hegemona na rynku ubezpieczeń. Dziś utopił w ten spróchniały
komunistyczny twór miliony złotych a Górnik mimo 4 budżetu w ekstraklasie (30
milionów zł. na sezon 2008/2009), wydaniu dużych pieniędzy na transfery i na
olbrzymią gażę Kasperczaka (2 razy wiecej niż Maciej Skorża!) zakończył
rozgrywki na ostatnim miejscu. Okazał się być piłkarskim PGR-em, olbrzymie
nakłady nie pomogły, produkcja była niedochodowa i cały proces zakończył się
katastrofą.
Na zakończenie trochę propagandowej poezji, jeśli ktoś dalej nie wierzy, ten
wiersz powstał naprawdę i na zamówienie władz a autorem był niejaki Broniewski:

„Zabrze”
Prędzej, górniku, głębiej, górniku,
węgla pokłady rąb,
w twojej kopalni, na twym chodniku
staje ojczyzny zrąb.

Pod twym oskardem padł kapitalizm,
nadszedł wolności czas.
Więcej żelaza, węgla i stali
dla robotniczych mas!

Węgiel ogrzeje, węgiel nakarmi,
z węgla nasz Wspólny Dom,
węgiel - to siła Ludowej Armii,
droga ku jasnym dniom.

Nie dla bogaczy-wyzyskiwaczy
dzisiaj wyciskasz pot:
Polska robocza czeka i patrzy,
czeka i pług, i młot.

Prędzej, górniku, śmielej, górniku,
w przyszłość twą jasną idź,
dąż zastępami współzawodników,
w trudzie pierwszeństwo chwyć.

Twoja ta ziemia, twoja na zawsze
węgiel, żelazo, stal!
Zabrze na przedzie, prowadzi Zabrze
w socjalistyczną dal.

Tradycje to mogą miec kluby przedwojenne ale nie komunistyczny twór stworzony na
potrzebę resortu górnictwa i partyjnej propagandy.

pisze "FAKT" a ta gazeta pisze o tym ze "kurz chciał zabić kobietę" ta gazeta nadaje się do podcierania dupy a nie do czytania.

Arcydziełem
kłamstwa jest zaś relacja o autentycznie szczęśliwym awansie po dodatkowym meczu
z Austrią. Po zdobyciu w I połowie dwóch bramek, w II połowie tego meczu trwał
nieustanny szturm bramki Górnika, a Górnik całą druga połowę się bronił, stracił
jednak tylko jedną bramkę i wygrał ostatecznie awans 2:1. Fatalna postawa
zespołu przedstawiona została jednak jako efekt „niefortunnej taktyki”. Wysoka
porażka Górnika w następnej rundzie, na wyjeździe w Pradze (Dukla-Górnik 4:1)
określona jest po raz kolejny jako „ogromne szczęście” Dukli. Dotkliwa porażka
dokładnie w takim samym wymiarze (znów lanie 4:1!) rok później określona jest
jako „jeszcze bardziej pechowa”. Nad losem Górnika mścił się zapewne jakiś
demon-reakcjonista, bo cóż innego mogło spowodować taką niekończąca się serię
potwornego pecha? W 1967 roku Górnik dał kolejny popis ulegając w II rundzie
Pucharu Mistrzów CSKA Sofia 0:4.
W 1968 w kolejnej broszurce czytamy zaklęcie by górnicy zagrali tak wspaniale
jak gdy „przed laty rzucili na kolana Tottenham”. W tymże 1968 roku, w pierwszym
meczu Górnik przegrał w Manchesterze tylko 2:0 jednak komunistyczna prasa znowuż
rozpatrywała niezwykły pech czempiona…. W tym samym czasie brytyjski Times
wytypował 6 rozpaczliwych obron Huberta Kostki do tytułu „nie z tego świata” i
zastanawiał się nad tym jakim cudem Manchester United nie strzelił Górnikowi
więcej bramek…
Najlepszym przykładem propagandy systemu była zbiorowa histeria po dotarciu
wizytówki socjalistycznego górnictwa do finału najsłabszego z pucharów
europejskich – Puchary Zdobywców Pucharów (nie bez powodu został zlikwidowany 10
lat temu!). W finale Górnik przegrał z przeciętnym Manchesterem City, który
nigdy później nie sięgnął już po europejskie trofeum. Do finału dostał się
dzięki… szczęśliwemu losowaniu. „Pokonanym” rywalem w losowaniu była słabiutka
Roma, przedstawiana w komunistycznej prasie jako potentant europejskiej piłki!
Tymczasem klub w dziesięcioleciu 1965-1975 ani razu nie zajął nawet miejsca na
ligowym podium, niejednokrotnie kończąc rozgrywki w drugiej połowie tabeli. Z
Górnikiem grał tylko dlatego, że udało mu się zdobyć krajowy puchar. Mimo, że
faktycznym faworytem spotkania był Górnik (znajdujący się co roku na ligowym
podium i grający niemal corocznie w Pucharze Mistrzów), nie zdołał ani razu
pokonać włoskiego średniaka. Awansował dopiero dzięki szczęśliwemu rzutowi monetą.
W finale gwiazdorzy z Górnika przestraszyli się stawki meczu i tradycyjnie w
decydującym starciu polegli. W kraju odtrąbiono jednak wielki sukces!
Świętowanie klęski było możliwe tylko w PRL-u. Próbowano w oparciu o te smutne
wydarzenie dowodzić wybitności klubu… Przecież żaden inny nie dotarł… Zapominano
tylko dodać, że żaden inny nie miał takich warunków w PRL-u. To Górnik był
hegemonem politycznym, sportowym i dodatkowo najbogatszym klubem. Któż inny
miałby więc wyręczyć krezusa? 1957-1972 rok w rok na podium; 1963-1972 rok w rok
z jakimś trofeum a mimo to reprezantacyjny klub gomułkowszczyzny nie sięgnął w
przeciwieństwie do innych socjalistycznych kombinatów typu Steaua, Crvena
Zvezda, Dinamo Zagrzeb, Dynamo Kijów, Dinamo Tibilisi, Slovan Bratysława czy
nawet biedniutki Magdeburg, po europejski puchar.

a teraz pokurcze eduardo i rienhard -komuch możecie cały wieczór klikać na kciuki w dól najlepiej wam to wychodzi. Przynajmniej w domu będziecie siedzieć i nikt nie będzie zakłócał porządku na torach gdzie jeżdża pociągi z wonglem. Pustaki zabrzańskie z za Buga:):):)

jak tylko sie zaczely wpisy pod poprzednia notaka o Polonii krytykujace wladze Warszawy za forowania Legii nad Polonia juz zmieniono ja na bardziej bezpieczna. Czyzby nie mozna bylo krytykowac warszawskiego ratusza?

Smagorowicz przejmuje Ruch a za miesiąc prosi władze Chorzowa o kilkumilionową pożyczkę na utrzymanie klubu. Chłopie do kopocza a nie do zarządzania klubem !!!!!!!!!!!!

Okoliczności transferów niektórych piłkarzy do Górnika mają iście mafijną genezę
i zamieszani w nie byli najważniejsi decydenci PRL-u. Rzadko kto dziś pamięta,
że Górnik nigdy nie stracił piłkarza na rzecz CWKS-u Legii. Wręcz potrafił
wyciągnąć z Legii takich asów jak Kowala czy Pohla, wykradzionych wczesniej
przez wojskowych z małych śląskich klubów. To jedyny taki przypadek w PRL-u:
całkowita odporność na zabiegi potężnych ponoć wojskowych patronów Legii.
Do historii komunistycznej propagandy przeszły prasowe relacje z kompromitacji
Górnika w Londynie, kiedy został ośmieszony przez Tottenham wynikiem 8:1. Prasa
lamentowała nad okrucieństwem barbarzyńskich Anglików. Nie można było pisać o
kompromitacji wizytówki górnictwa – nie wypadało. W rzeczywistości piłkarze
Tottenhamu, który nigdy nie zawojował Pucharu Mistrzów grali po prostu swoje –
angielską piłkę. Gwiazdorzy z Górnika nie podołali presji i byli po prostu
znacznie słabsi piłkarsko, przyzwyczajeni do tego, że nikt w kraju nie był w
stanie stawić im oporu. Wzorowi socjalistyczni górnicy zostali po prostu
stratowani na Ścieżce Białego Jelenia (White Hart Line). Czytając jednak relacje
o tym meczu w komunistycznej prasie można było pomyśleć, że Górnik powinien
awansować dalej, jedynie kapitalistyczny spisek powstrzymał jego marsz ku
zwycięstwu… Jan Kowalski, jeden z gwiazdorów tamtej drużyny, ogłoszony przez
komunistyczną prasę ofiarą Anglików analizował sytuacje po upadku komuny:
„Owszem odniosłem kontuzję, ale nie było to wynikiem jakiejś szczególnie
brutalnej gry Anglików. Mieli taki styl, grali po prostu zdecydowanie i tyle.
Oni nie byli złośliwi, nie byli chams
Zabawnym jest fakt, że przygoda Górnika z Pucharem Mistrzów zaczynała się jednak
pod hasłem zatarcia „niechlubnych wyników poprzedników”. Wydawane w olbrzymich
nakładach ulotki propagandowe (w formie książeczek) zawierały informacje, że
wielki Górnik idzie na podbój Europy. Po klęsce w Londynie i kilku dalszych
niepowodzeniach wizytówki górnictwa, jedna z kolejnych „ulotek” wydana we
wrześniu 1964 nie zaczynała się już od buńczucznych zapowiedzi tylko od
usprawiedliwień: „wyniki górników byłyby lepsze gdyby sprzyjało im szczęście w
losowaniu”. Do potęg które złośliwy los postawił na drodze „wiecznego pechowca”
– Górnika, zaliczone zostają: Tottenham (europejski średniak), Austria Wiedeń
(mniej niż średniak) i Dukla Praga. Za komentarz do największej klęski polskiej
drużyny w dziejach Pucharu Mistrzów/Ligi Mistrzów poza pokaźnym zestawem
usprawiedliwień służy krzepiące stwierdzenie, że „nie był to mecz do jednej
bramki”. Cieżkie zmagania Górnika z Austrią (1963) kwitowane są słowami, iż
zabrakło „łutu szczęścia” (na temat 1:0 na Stadionie Śląskim).

Taa.. czytajcie sobie dalej bzdury jakie wypisuje fakt